Bull Verwey (100) overleden

19.02.2010 – Hendrik Verweij (bijnaam: Ome Bull) is op 100-jarige leeftijd overleden, tussen 1961-1974 was hij directeur van zeezender Radio Veronica. In de nacht van donderdag op vrijdag overleed hij in een verzorgingstehuis in Loosdrecht.

Radio Veronica veranderde het Nederlandse omroepbestel volledig met de reclame-uitzendingen vanaf zee.  De zender was tevens startpunt voor de carrières van Lex Harding, Willem van Kooten, Rob Out, Henk van Dorp, Harmen Siezen, Tineke, Gerard de Vries en tientallen anderen. Door zijn joviale persoonlijkheid wisten zij allen tot creative bloei te komen, lang voordat ze daar de term human source management voor bedachten. De politiek durfde het populaire Veronica niet aan te pakken, maar dat veranderde nadat Verweij in 1971 tot een jaar cel werd veroordeeld, na een aanslag op het schip van Radio Noordzee, op 31 augustus 1974 moesten de zeezenders zwijgen. Bull verspeelde in 1983 zijn hele kapitaal, nadat hij alles investeerde in een niet-bestaande Portugese marmermijn. Hij woonde sindsdien, met een simpel aow-tje, in een houten huisje in Breukeleveen, maar bleef daar een blijmoedig mens.  In 1994 leerden we Bull kennen bij de productie van een dubbel-cd die werd uitgebracht bij een overzichtsexpo over de radiozendschepen in het Omroepmuseum te Hilversum.  Een prachtig man, een onverbeterlijk optimist, gek op een borrel, zeer onderhoudend en plezierig mens.  Bijschenken, veel lachen. Een rasechte verteller ook iemand die gek was op gezelschap en gezelligheid.  “Mijn dochter”, zegt genootschapslid Jelle Boonstra, “leerde van Ome Bull op de stille plas achter z’n huisje roeien, ze zit nu op een roeiclub, het is een passie geworden. Toen ze er voor het eerst kwamen, als kindjes nog, zette Ome Bull een grote trommel met koekjes op tafel en zei: “Die moeten vanmiddag allemaal op. ” Echt, Ome Bull?” – zeiden ze vol ontzag. Het tekent hem ten voeten uit. Lak aan de opvoeding, lak aan autoriteit. In het vak wordt hij alom gezien als de man die alles veranderde met zijn zender.   Terecht. Bedankt! We drinken een borreltje op U, Ome Bull. Goede vaart!!

Jinglesfactory heeft de lente in de kop

21.02.2010 – Jinglesfactory in Italië blijft ons en de wereld maar bestoken met nieuw werk, ze hebben het ene nog niet klaar of ze zijn weer met het andere bezig. Vanuit Milaan werd vandaag de nieuwe spring demo verstuurd. In z’n geheel te downloaden, net zoals het art work op de site. Te horen is recent werk voor Somo, voor Antwerpen FM, Music Cafe en Radio Uno. Ook jingles voor Radio Seagull, hé, waar hebben we die naam eerder gehoord?

Music4 prolongeert Chris Moyles

18.02.2010 – Voor de zesde keer op een rij heeft het Britse jinglebedrijf Music4 jingles geproduceerd voor de Breakfast show van Chris Moyles op BBC Radio 1 – een prestigieuze klus. Chris heeft dit seizoen ‘de film’ verkozen tot thema van zijn ochtend-uitzendingen en dus schreven Roger Dexter and Sandy Beech in opdracht van Music4 maar meteen film scores uit voor een orkest van zestig man. Die werden opgenomen in de gigantische Studio 1 van Abbey Road (waar het orkest zat dat speelde op A Day in the life van de Beatles en dat deze week te koop is gezet wegens financiële problemen bij EMI). De BBC moet sterk bezuinigen in 2010, maar aan dit budget is dat niet bepaald af te zien. De inspanningen zijn HIER te horen en te zien.

Johnson & Kent – King of jingles

17.02.2010 – In 1938 ontstond een bijzonder schrijversteam: Johnson & Kent, ofwel het duo Austen Herbert Groom-Johnson (componist) en Alan Kent (een voice over op reclames). In 1939 maakten ze een Pepsi-cola spot die beroemd zou worden: Pepsi Cola hits the spot, een jaar later gevolgd door Flit, deuntjes die van plezier uit de radio sprongen. In de VS staat het woord ‘jingle’ voor een commercial. Radiojingles heten er station-ID’s. In 1943 maakten ze ook radio-ID-jingles voor WJZ in New York (voorloper van WABC’), voor zover bekend de oudste jingles ter wereld. Het legde hen geen windeieren en de roem was groot, in het nummer van Life van 16 december 1946 werden ze  King of jingles genoemd. Johnson ging zich later Ginger Johnson noemen, want de Amerikanen (hijzelf was een Brit) hadden moeite met zoveel naam voor één man. Ze poseerden als Engelse Lords voor de fotograaf van Life. Life zette oude jaargangen op internet en ze zijn HIER te zien. Waren ze echt zo vroeg met hun reclame-jingles? Een dispuut over de data en de volgorde is te lezen in de leuke Jingles Hall of Fame (over reclamejingles op de Amerikaanse radio).

Maar een half oor voor Het Oog

17.01.2010 – Heel jammer, erg onrechtvaardig ook, maar het was kennelijk niet anders. Voor sport moet alles wijken in Nederland, en zelfs Met het Oog Op Morgen moest gisteravond, dinsdag 16 februari, aldus even het veld ruimen voor de verslaggeving uit Vancouver van de Olympische Spelen. Geen uitzending dus op het oude, vertrouwde Radio 1, maar alleen via nos.nl op het internet. En sinds vandaag als podcast. Heel dramatisch deed presentatrice Mieke van der Weij er niet over op dit dagje zonder ether- of kabelbeluistering. Ook op donderdag de 18e moet Het Oog bij de NOS weer wijken voor sport, en dat is en blijft uniek in de geschiedenis van het Oog, dat in januari 1976 begon en dus alweer 34 ongeschonden jaren op de teller heeft. De vormgeving bleef ook op internet hetzelfde, en dus schalde ter opening gewoon Gute Nacht, Freunde van Reinhard Mey als de vaste begroeting door de luidspreker. Gelukkig maar.