Archives

Een PAMS jinglefoto met vleugels

Foto 01 – bij PAMS in Dallas

21.08.2023 – Het origineel (01) toont een zangsessie bij jinglestudio PAMS in Dallas, op de foto gezet in de jaren 60. Foto 02 laat de namen erbij zien. Foto 03 toont de elpeehoes van een reeks van AFRTS, the American Forces Radio and Television Service. Dat is een dienst van het leger in de VS voor het verstrekken van informatie, onderwijs en amusement aan Amerikaanse strijdkrachten over de hele wereld. Die bestaat al sinds 1942. Daar konden bij het uitbrengen van dit album al goed Photoshoppen. En afbeelding 04 laat zien dat je met Photoshop – of tegenwoordig een beetje AI – de hele zangsessie in een Amerikaans keuken kan laten plaatsvinden. Want die is uit 2023, home made. Een PAMS jinglefoto met vleugels, kun je wel zeggen.

De kazoo in de muziek én in de jingles


16.06.2023 – In de muziek (en dus ook in de jingles) heb je instrumenten die bepaald niet de boventoon voeren. Denk aan de triangel, of nóg beter de kazoo. Als klein kind bootsten we dat instrument na met een kam en een vloeipapiertje.   

Als de kazoo in een jingle te horen is, dat valt-ie ook meteen op. Niet dat-ie erg serieus wordt genomen, de kazoo wordt doorgaans ingezet als de muziek een komisch tintje moet hebben.

Amerikaanse jingleproducenten als PAMS, TM en Tanner gebruikten het instrument, zo kunnen we terug horen. In het geval van TM zeggen kenners dat het om een Hohner gaat. Luister naar deze montage van enkele jingles, waarin de kazoo wordt ingezet.

Ook in Nederland was de kazoo als vormgeving te horen, bijvoorbeeld bij de melige mannen Gerard Ekdom en Michiel Veenstra in Ekstra Weekend. Ze kazoo-den dan mee op And so they say van Edgar van Asselt en David Schnitter. En ken je de tune van Borát nog? Het Temple City Kazoo Orchestra 2001 – Sprach Kazoostra. En we brengen ook graag Happy Kazoo van de Shel Evans Band (van Ad van Olm) even in herinnering. In de UK hebben ze zelfs een poging gedaan om een wereldrecord kazoo-spelen te organiseren. Ach, kazoo-items genoeg…
(Idee en research: Albert Pleijsier)
Jinglezanger Bruce Wermuth met een kazoo in de jaren 80

Het artwork van jinglemaker PAMS


24.03.2023 – Jingleproducent PAMS in Dallas (VS, 1951-1978) stond er om bekend de doosje waarin de bandjes van een jinglepakket naar klanten werden gestuurd eigen artwork mee te geven. En dat leverde een aantal prachtige afbeeldingen af, met groot gevoel voor design. Zie hierboven.
Veel minder bekend is, dat dat ook gebeurde op jingle-niveau. Kijk maar eens naar de lyricsheet (het A-4-tje waarop de teksten van de jingles stonden uitgeschreven) van series 32A, Swiszle. Bij (onder meer) die serie kreeg elke jingle een naam én een eigen afbeelding, hoe eenvoudig soms ook. Het toont aan dat het gevoel van design tot ver in de haarwortels van de onderneming verscholen zat.
Hieronder alle 7 pagina’s (blader door de galerij met de pijltjes links en rechts).

Weet jij (nog) wie Lee Sherwood is?

10.02.2023 – Eerder deze week hebben we een verhaal geplaatst over de zusjes Carol en Lauri, die een hoofdrol vervulden in een serie jingles van PAMS in Dallas. Die eer viel in 1970 ook radiomaker Dennis Lee Steadman te beurt, al kennen radiofans hem wellicht beter als Lee Sherwood, zijn radionaam.
LeeSherwood-1967-WQAM-smDie naam nam hij aan toen hij in 1963 de morningjock werd op WQAM in Miami. Zijn stem en enthousiaste manier van vertellen maakten hem tot de bekendste DJ van de jaren ’60 in South Florida, als zogeheten ‘morning major’, zeg maar ochtendburgemeester. In 1970 gaf jinglebedrijf PAMS het pakket 39 (39 A en 39 B om precies te zijn) de naam The Sherwood series. Sherwood was op dat moment als geen ander in staat aan te geven dat de jingles hetzelfde moesten klinken als de muziekklank van het radiostation waarop ze te horen waren. En daarmee werd hij de naamgever van series 39.
Vanaf 1974 was hij een aantal jaren producer bij NBC in New York. In 1980 verhuisde hij naar het legendarische KHJ in Los Angeles, waar hij ook stand-in was voor Casey Kasem met zijn American Top 40.
106602094.w1pBg77XDennis Lee kreeg een opvallende tweede carrière, toen hij eind jaren ’80 samen met zijn Nancy vrouw video’s ging maken voor gebruik op cruiseschepen. Zijn vrouw was al in die branche actief als reisorganisator. lee-sherwood-and-pat-cassidy-blizzard-of-79-wmaq-670Hij was ook in zijn nieuwe rol uitermate creatief en toonde zich een waar verhalenverteller en een autodidact door bijvoorbeeld zichzelf video-montage te leren.
Dennis Lee ‘Sherwood’ Steadman is in februari 2014 overleden.
Luister hier naar series 39 van PAMS, zoals gezegd getiteld The Sherwood Series.

Hoe gaat het met de PAMS tweeling?


06.02.2023 – Op Jingleweb kon je al eerder lezen over de PAMS-tweeling. Carol and Lauri Raymond, zij zongen in 1963 jingles in voor serie 25, The Happy Difference. Ze kregen die klus op pakweg 8-jarige leeftijd via hun Oom Dan Alexander, die al bij PAMS zong. In deze opname (bron: PAMS – Jon Wolfert) kun je de 2 nog zeer jonge zusjes aan het werk horen, met Camilla Duncan aan de piano.

Later begonnen zij in Austin (Texas) samen een bedrijf in sauzen, Sass sauces geheten. De onderneming groeide, met medewerking van de hele familie, tot tien bevlogen personeelsleden. Omdat in 2019 de huur van hun bedrijfspand plotseling met 350% werd verhoogd en een belangrijke klant wegviel, moesten ze door een diep dal. Maar dankzij morele steun uit heel Austin én een crowdfunding actie kwam alles tijdelijk goed. Kijk hier naar de video waarin de PAMS Twins hun hometown Austin mobiliseerden. De lokale krant Austin Chronicle schreef er zelfs een paar artikelen over, waaronder dit. Maar zoals gezegd; het was tijdelijk, want inmiddels is het bedrijf gesloten.

Overigens speelde Lauri Raymond als actrice in de jaren ’90 ook nog eens in een paar films.

Gisteren (zondag 05.02.2023) waren beide dames te gast in de wekelijkse radioshow van Jon Wolfert op Rewound Radio, je kunt hier de uitzending horen, het interview begint op. Het interview loopt van 27’54” tot 1’11’21” en duurt dus ruim 43 minuten.

PAMS – Twins en SASS oprichters Lauri (l) and Carol Raymond – foto John Anderson