Music4 stopt met dure studio in Londen

16.07.2013 – Jingleproducent Music4 stopt met z’n dure studio aan de Berners Street in London. Het sjieke adres in hartje London, met Oxford Street op een minuut lopen, wordt te kostbaar voor de maker van veel Britse jingles. Die was actief voor onder meer voor Wave, Juice FM, Smooth en Radio City. De baas, Sandy Beech, doet met spijt de deur op slot en gaat vanuit huis werken. Dat is best een eindje weg want hij woont op Cyprus. De medecomponisten gaan ook vanuit huis hun opdrachten doen, en als er ergens moet worden opgenomen, dan wordt er voortaan wel ergens een studio gehuurd, zegt Beech tegen ‘Radio Today’. De spoeling is door de crisis veel dunner geworden in de jinglebusiness, ook in Engeland. Verder speelt mee dat een belangrijke klant is weggevallen. Chris Moyles was jarenlang de jinglekampioen op BBC Radio One, en Music4 mocht ze bijna altijd maken. Maar Moyles werd aan de dijk gezet en zijn opvolger heeft de jingle nagenoeg afgezworen. Met het sluiten van de eigen studio komt er ook een einde aan de post productie die Music4 voor klanten deed. De opdrachtgevers kwamen toch al bijna nooit meer in London kijken. “We no go where ever the work takes us.”

Prik een vorkje mee in het Muziekpaviljoen

15.07.2013 – Leuk hè, dit postmoderne restaurantje. Het wachten is nog even op de recensie van Mac van Dinther in het wekelijkse Volksrant-katern. Voor de radiofreaks is het een bijzondere plek, want ooit zat precies hier de Hilversum III studio in het muziekpaviljoen van de omroep. De paal links vooraan was de paal naast de DJ aan het mengpaneel, en helemaal beplakt met stickers (de paal, niet het mengpaneel). Waar ooit de alarmschijf over Nederland schalde en de stichtelijke muziek van de Muzikale fruitmand bij de EO hoor je nu tussen de middag het geklingel van bestek. De studio van toen is de lunchplek van nu voor alle medewerkers van facilitair audio- en videobedrijf United (het vroegere Cinevideo), die hun intrek hebben genomen in het gebouw. Dat trouwens  dit jaar – gerestaureerd en wel – wordt ingezonden voor de titel van BNA Gebouw van het jaar 2013. De omroepers hadden nooit zoveel op met dit kille gebouw, maar de architecten jubelen. Kennelijk. Hoeveel er is gebeurd in de verstreken jaren is te zien op deze prachtige fotoreportage van United op FLICKR.

Het mag wel wat luider van de Slowaken

14.07.2014 – Het mocht wel wat luider, zeiden de Slowaken achter Radio Rockova Rebuplika. Jingles met scheurgitaren graag en met een pompende beat. Het station draait de hele dag door  muziek van Black Sabbath, Led Zeppelin, Motorhead, Limp Bizkit en AC/DC. En dan moet je als station natuurlijk niet aankomen met ‘cheesy jingles’, waardoor ze denken dat je een verzameling watjes bent. Vandaar ze bij SOB in Amsterdam jingles lieten maken waarin ze keihard tegenaan gaan. Het zijn instrumental beds waarover de DJ kan spreken. Of eerder: schreeuwen. “Het luidste pakket dat ooit is gemaakt, zegt Hans Everling van SOB er zelf over. BELUISTER het maar eens. Daar krijgen ze nog eens gedonder met de buren mee, daar bij SOB.

Muziekbibliotheek wordt opgedoekt

13.07.2013 – De Muziekbibliotheek van de Omroep houdt op te bestaan. Op 1 augustus sluit dit instituut voorgoed haar deuren. Er staat voor bijna vijf strekkende kilometers aan partituren van de omroepen. Uitgeleend werd er al niet meer. Daarmee is het eerbiedwaardige instituut het slachtoffer geworden van de rijksbezuinigingen bij de omroep. Tweehonderd miljoen moet worden opgehaald, en dat kan alleen door snijden op plekken waar het bloed eruit spuit. Het verdwijnen is jammer. Zo gaat er veel moois verloren, net als laatst al bij het de plotselinge stop van Fonos, waar ze unieke platen uit de voormalige NOS Fonotheek op verzoek digitaliseerden. Wham – een streep erdoor, met de zekerheid dat het nooit terug zal komen. Voor het genootschap waren het twee instituten met veel kennis en hulpvaardigheid. Zonde, eeuwig zonde. Hoe hadden we anders kunnen weten dat de tune van De Groenteman (‘Tja tja tja, wat zullen we eten’) is geschreven door Benny Vreden, de man achter Barend Bluf en kinderliedjes uit de jaren vijftig, vol met vermaningen (poets je tanden, kam je haren, spreek met twee woorden – later nog eens geparafraseerd door Doe Maar). Opvoeding ten top. “Liedjes voor de jeugd met een tikje deugd”, noemde hij ze zelf. Je kunt aan de partituur zien dat het tja tja tja geen toeval is: de muziek werd in de stijl van van de toen populaire  cha-cha-cha geschreven. Voorlopig blijven de partituren op de plank staan in de bibliotheek aan de Heuvellaan 33 in Hilversum, naast het oude gebouw van de VARA. Zo zonder toezicht is dat bijna alvast de garantie, dat muizen er over een jaar tikkertje zullen spelen.  Toch heeft de Muziekbibliotheek goede hoop dat het materiaal straks op een waardige plek onderdak wordt gebracht in Den Haag, waar samen met het Haags gemeente-archief, de Bieb en het Nederland muziek-instituut wordt gewerkt aan een Nationale Muziekbibiotheek. We hopen het!

Het draaiorgel van Radio Atlantis

12.07.2013 – Soms hoor je een jingle voorbij komen, die in sfeer en bedoeling helemaal aansluit bij het radiostation zelf. Dat geldt in hoge mate voor een  jingle op Radio Atlantis – met de stem van Rob Ronder – eentje die zeer frequent op Radio Atlantis te horen was, in die warme zomer van 1974. Een deuntje dat zo lullig was, dat het zich direct als een kleefmijn aan je hersenlobben klemde. LUISTER zelf maar. Lang leve de kringloopwinkel, waar de betreffende LP voor twee eurodubbeltjes in de bakken te vinden was. The famous A. Decap sound, heet-ie (volume 8, er waren dus al 7 afleveringen voor, kreun). Ook de hoes is beslist een meesterwerkje, met een hond aan het bier en een kater die beslist geen kater zal krijgen. Het nummer heet de Clarinet Polka. In cafe’s op het platteland kun je ze nog wel eens vinden, de volautomatische orgels die de gebroeders Decap uit Antwerpen (en later hun nazaten) hebben gemaakt. Complete orkesten waren het, maar dan zonder mensen. Met drumstellen, accordeons, trompetten en hoorns (en achter de kast hoorde je het mechaniek zuchten en piepen). Op zaterdagavond zat het Vlaamse volk, schoongewassen met goedkope zeep, zich dan aan lange tafels te vermaken. Dat lukte best. Vooral als je er een paar straffe Vlaamse biertjes bij nam werd zo’n orgel eigenlijk steeds amusanter, aan het einde van zo’n avond had je zelfs een gillend slappe lach die niet snel meer over ging.