24.01.2014 – Altijd al eens willen weten hoe de TM studio aan de 1349 Regal Row in Dallas eruit zag als ze daar een opname maakten met heel veel musici? Dan kan nu, met terugwerkende kracht. Er is namelijk een filmpje opgedoken uit 1980 met beelden van de opname van de plaat ‘Voice of Freedom’, zowaar een klein hitje in Amerika. En geschreven door Jim Kirk, die je ook ziet zingen op DIT FILMPJE. Vaag is het allemaal wel. Daarom publiceren we het maar even in het weekeinde, de dagen waarin veel mensen al wat vager zijn van zichzelf. Het (nationale) TV-programma PM Magazine dat de reportage maakte bakt er een mooie smakelijke taart van. De song is weliswaar een beetje ‘corny, ‘zeggen ze, maar het markeert ook iets belangrijks: het begin van een nieuwe patriottisme in The States, waar ze aan het eind van de jaren zeventig immers gevoegelijk op hun donder hadden gekregen (denk alleen maar aan de smadelijke aftocht in Iran) en een toontje of twee lager waren gaan zingen. Tot deze plaat. “I want to live America, breath America…..”, blank en zwart zitten samen in de bus, John Wayne komt voorbij en boven de Niagra Falls zie je een regenboog. De zoetsappigheid druipt er kortom vanaf. Maar een mooi document is het wel. De tijdgeest, gevangen in een jingle. Want dat was het, “Voice of Freedom” was een verlengde jingle uit het TM-pakket Someplace Special. In het TV-programma Dinah and friends, wordt er ook zeer lang over nagepraat, dat is HIER te zien.

22.01.2015 – Hè, we hadden altijd al eens een voetnoot willen zijn in andermans leven. Dat is gelukt. We hadden namelijk eindelijk eens de tijd om de vuistdikke biografie ‘De Komiek’ te lezen, met een blik op het 50-jarige artiestenbestaan van André van Duin. De hoofdrolspeler zelf mocht verhalen en foto’s uitkiezen en zo zie je in veel detail al die rare typetjes nog eens voorbij trekken. In het boek is ook aandacht voor het luisterboek dat het Genootschap (Benno Roozen en Jelle Boonstra) enkele jaren geleden maakten voor de firma Rubinstein – gespecialiseerd in dat soort producties. Ron Brandsteder las onze teksten in en op de vertel-CD waren hilarische fragmenten te horen uit het eerste jaar Dik Voormekaar. En er staan ook veel foto’s in die Jelle bij Van Duin thuis maakte tijdens de lange interviewsessie. Van Duin zag het aanvankelijk helemaal niet zitten, een CD over zijn vroege werk (‘dat doet afbreuk aan de mythe, want we moesten onze vorm nog helemaal vinden’, zei hij). Gelukkig denken de fans daar heel anders over. En Van Duin nu zelf ook. Een mooie afloop dus.

20.01.2014 – Bob Sande en Larry Greene, in de jaren vijftig zaten ze als muzikanten nogal in de jazz. Ze werden vanwege hun melodieuze kijk op het leven ook gevraagd voor het maken van commercials, daarna was de stap naar het maken van radiojingles nog maar een kleine. Het is eigenlijk wel gek dat de belangrijkste radiomarkten, gekoppeld aan de grootste bevolkingsconcentraties in New York en Los Angeles & San Francisco, zo vaak jingles uit Dallas haalden. Maar daar kenden ze het kunstje nou eenmaal het beste. Larry Greene hield echter een stevige voet aan wal in New York, decennia achtereen maakte hij de jingles voor WNEW (door ons ooit verkeerd verstaan als doublejoe any doublejou, dat was even lachen, die Amerikanen deden maar wat, haha, doublejou en wat er aan call-letters achteraan kwam maakte niet uit: ány doubleyou. Helaas was de waarheid minder prozaïsch dan dat). Mooi logo, met mooie jingles van die Larry. Vaak gemaakt in de stijl van artiesten van dat moment: Dave Brubeck, of Count Basie of Nelson Riddle. Dan til je de jingles toch op uit de middelmaat. Bovendien hield Larry Green, die schreef met zijn vrouw Toni, het bijna veertig jaar vol. Terecht ook, want het was een pakkende kenwijsje, zoals de Belgen zeggen. Luister maar eens naar de vele fragmenten bij het leuke interview dat JazzWax had met Larry Greene, met een deel 1 en een deel 2. Wedden dat u het volgende week op dinsdagochtend zo maar staat te fluiten?