31.10.2013 – “De natuur is prachtig, maar je moet er wel wat bij te drinken hebben”, zei de dichter Willem Kloos ooit. En wat een waar woord! We huldigen dat principe bijna met wekelijkse frequentie. Om de uitspraak maar eens te parafraseren: jingles zijn mooi, maar je moet er wel wat bij te eten hebben! In Amerika, waar alles groter is (zoals de groep aan jingle-fanaten) was dat kennelijk al eerder een gat in de markt. Jinglefan Jan Hoogesteijn fotografeerde tenminste dit reclamebord tijdens een wandeling in een ‘overigens zeer saaie mall’ te Los Angeles, zoals hij erbij schreef. Jingle Bitz is wel een erg mooie naam voor wat doodgewone pretzels zijn (die kennelijk jingelen in je mond, hier heette dat: ze smaken zoals ze kraken). In Nederland kun je die hooguit bij de Lidl in de schappen vinden. In Amerika worden ze overal te pas en vooral te onpas op tafel gezet. Dan kun je behalve bij de natuur ook bij jingles misschien maar beter de jajem op tafel zetten. Prosit! Ad Fundum. Et Cetera.

30.10.2013 – Bandrecordertapes zijn uit. Waarom zou je nog een spoeltje in een kartonnen doosje willen hebben met jingles erop? Alles is digitaal te ruilen. Even een wetransfertje er tegenaan, en de verzameling is alweer uitgebreid. Maar een authentiek bandje in de kast is nooit weg. Sommigen willen ze gewoon voor de heb, al is de bandrecorder al jaren geleden een keer bij het grof vuil gezet. Wie wat van Tanner wil kan nu zijn slag slaan op Ebay, zestien Tanner tapes liggen er te wachten op de hoogste bieder, met een paar aardige daartussen, zoals The Best (ingezongen voor Antigoon in Antwerpen), Somethin’ Special, Music and More en – euh – meer. Veertig pond, de 26 gevraagden ponden voor post en verpakking zijn uiteraard ridicoulous.

29.10.2013 – Jules Buckley wordt de nieuwe chef-dirigent bij het Metropole Orkest. Hij volgt de Amerikaan Vince Mendoza op, die eerder dit jaar om ‘persoonlijke redenen’terug is getreden. Het orkest heeft het moeilijk. In de bezuinigingsoperaties is het Metropole Orkest de helft van het budget kwijtgeraakt, inmiddels is meer dan een kwart van de orkestleden vertrokken, ze kunnen of willen niet leven van het halve contract dat het orkest hen nu nog maar kan aanbieden. Sinds augustus is het Metropole Orkest niet meer gelieerd aan de omroepen. Dat heeft zijn nadelen (het geld!) maar het heeft ook voordelen en unieke kansen, zoals alle managers het leren op een heidag. Zakelijk leider Marc Altink ziet zelfs een “scala aan mogelijkheden om zichtbaarder te worden en nog meer toegevoegde waarde te tonen.”  Je moet altijd even zuchten als je een dergelijk mantra hoort van een directeur die dan niet eens met de ogen knippert. In één ding heeft Altink gelijk: vroeger mocht het orkest geen neveninkomsten buiten de omroep binnenhalen, nu is dat een bittere noodzaak geworden. Jules Buckley krijgt de taak om het orkest, zoals dat heet, “nog meer aan de voorkant van de jazz- en pop-ontwikkelingen te brengen.”

23.10.2013 – Op Jingleweb gaat het bijna altijd over de software: de jingles die voor een radiostation worden gemaakt. En niet over de hardware: de studio’s of de stenen van het studiogebouw. Daarom gooien we het vandaag eens even geheel over een andere boeg. Je hebt radiostations die niet alleen radiostations zijn, maar er ook al als radiostation uitzien.  Zodat de vorm en de inhoud met elkaar overeen komen. De allermooiste is (hierboven) wel de behuizing van 2BH, een radiostation op de vlakten van westelijk Australië, met de ramen als radioknoppen. Het oude zendhuis van WOC Radio in Davenport (Indiana) had ook zo’n radioknop die tot de verbeelding spreekt.

En dan heb je in een Egypte nog een huis dat als transistor werd omgebouwd, niet van een radiostation, zo te zien, maar van een grage luisteraar. Het zou ons niet verbazen als die nog een bandje heeft liggen met de testuitzending van Mi Amigo uit 1973. Wat te denken van deze dan, hier rechts. Waarschijnlijk uit Maleisië, waar de overheid nog een dikke vinger in de pap heeft gehouden bij de radio-uitzendingen. Met een luidspreker boven de deur: je kunt je meteen voorstellen hoe daardoor de decreten van de regering over de straat schallen. En het zou ons niet verbazen als er onder het gebouw grote kerkers worden aangetroffen.

En dit is wel de meest bizarre behuizing van een radiostation, waar dan ook te wereld: van KELI uit Tulsa Oklahoma, die kropen in een rond gebouw, op een enorm pretpark. Dat gebouw ziet eruit als de kruising van een UFO en een baseball-petje.

Deze mogen we ook niet vergeten, op de foto hier vlak boven. Geen radiostation in dit geval, maar een zenderhuis met een 10.000 Watt zender erin. Helemaal door de architect in een vorm gegoten die symboliseert wat ze daar in dit geval doen: het uitzenden van radiosignalen. Zwaar in verval helaas, niemand in Amerika vindt het verleden erg belangrijk, totdat het uiteindelijk van ellende instort en er een eenstemmige klaagzang van spijt opklinkt – het is ook overal ter wereld hetzelfde. Nou, en nog ééntje dan, kijkt u allen even naar links. Naar een radiogebouw zoals het zonder aanpassingen zo in een Batman film zou kunnen opduiken. Het is dan ook geheel op het uitzenden van radiosignalen ontworpen, dit AWA-gebouw in Sidney, neergezet in 1936 en gebaseerd op de Funkturm van Berlijn en de Eifeltoren van Parijs. Het was tot de jaren vijftig het hoogste gebouw van de stad, tot megalomane torenflats met spiegelruiten de toppositie overnamen. Je zult het maar op je dak hebben!