11.12.13 – Voor het eerst sinds 1963 is de tune van de Top 40 in digitale kwaliteit 
beschikbaar. Het bedrijf Vocalion in het Verenigd Koninkrijk heeft dit jaar een volledig geremasterde versie uitgebracht van de twee bekendste albums van Sid Ramin, The Big Band sound (RCA Victor LSP-2716 uit 1963) en New tresholds in sound (RCA Victor LSP-2658 uit eveneens 1963). Op het eerste album staat het overbekende Blue Tango, vanaf 1965 tot vandaag de tune van de Top 40. Op het tweede album staat het nummer Granada, dat als twee druppels water lijkt op Blue Tango. Leuk om een ‘zusje’ te horen van een nummer dat tot op elke noot zo bekend is. Sid Ramin en zijn orkest namen Blue Tango overigens tweemaal op, de eerste keer al in 1960 – maar dat is de een slome versie van het nummer, dat werd geschreven door Leroy Anderson. Luister naar de nog niet digitale versie (maar wel gedeclicked) van Blue Tango en naar Granada. (Met dank aan Pascal Verlinden)
Een file van vijftien kijjometej
11.12.2013 – Bij een nieuwszender horen filemeldingen. Bij Radio 1 worden die uitbesteed aan de ANWB, die ook al die borden langs de 
weg op palen zet. Op 1 januari begint er een grote volksverhuizing bij de nieuws- en actualiteitenzender. Iedereen verkast, maar de filelezers blijven gewoon zitten waar ze zitten. Onze spionnen in Hilversum melden dat niet iedereen bij Radio 1 altijd maar onverdeeld gelukkig is met de manier waarop ze het doen. In de jaren tachtig werd op de radio het idee al losgelaten dat je Algemeen Beschaafd Nederlands zou moeten spreken, met een Hoog-Haarlemmer dictie en een vér-dragende stem. Maar de filelezers hebben nu zelfs een ongeschoolde stem en daar kan niet iedere omroeper tegen, die zelf zijn eigen stinkende best doet om alles zo goed mogelijk te presenteren. Neem de ANWB-filelezer Jon Bakker. Een Rotterdammer. Niks mis mee natuurlijk, behalve dan dat hij het woord kilometer alleen kan uitspreken als kijjometej. Dat is vervelend, want in het bescheiden idioom van elke filelezer (wel honderd woorden) komt kijjometej toevalligerwijze het vaakst voor. Jon wordt periodiek op cursus gestuurd, dan wordt kijjometej daadwerkelijk even kijljometr, maar weldra zakt het weer terug tot het oude niveau. En dat de meldingen in alle vroegte worden uitgesproken of iemand op cafétoon tegen je zegt: wil je soms een pak op je sodemieter hebben? doet er ook al geen goed aan, zeggen onze zegslieden in het studiocomplex met gekromde tenen. Collega John Sahoka (hier in het filehokje, met Marc Robin Visscher van Radio 1 aan zijn zijde) ademt na elke zin zo fluitend in dat het met de limiter op tien klinkt als een pistoolschot. Maar omdat we zo’n positieve site zijn, sluiten we een bericht als dit natuurlijk leuk af. Die Jon Bakker bedacht in 2010 een WK plaatje dat met ”Alweer (alweej) een kans” heette. De bijbehorende VIDEOCLIP mag niemand missen!
Fris verfje voor de PAMS-pagina’s
10.12.2013 – Jingleweb heeft de PAMS-pagina verfrist. Op onze fotopagina, die is gewijd aan deze 
jingle-
legende uit Dallas zijn veel afbeeldingen toegevoegd. Niet alleen van het gebouwtje aan de 4141 Office Parkway, maar ook van de mensen die er werkten. Veel aandacht voor ouwe getrouwen als Alvino Rey, Trella Hart, Billy Ainsworth, Brian Beck, Big Al Dupree, Peyton Park en Ray Hurst, die allemaal op hun eigen manier aan het unieke jinglegeluid uit de jaren zestig en zeventig een bijdrage leverden. En ook: advertenties die PAMS liet plaatsen in vakblad Broadcasting. Inclusief advertenties voor Cybrix, een volautomatisch radiosysteem (een voorloper van de computer) waarmee PAMS veel kruit verschoot aan de verkeerde dingen. Het leidde het einde in voor PAMS. Had je daar nou mooi bij je core-business gehouden! Op de foto boven (uit het Ken R. archief): het koortje in 1969. KIJK meteen.
4141 Office Parkway, een duiventil
05.12.2013 – Het gebouwtje aan de 4141 Office Parkway in Dallas begint een ware duiventil te worden. Het gebouwtjes, waarin de legendarische jingle firma PAMS zulke legendarische pakketten maakte, heeft weer eens kantoorruimte vrij. Hoewel, het wordt nu getaleerd als een plek waar je ook wel kunt wónen en werken. Sinds iemand aan de buitenkant de witkwast heeft gehanteerd is veel van de oorspronkelijk charme van dit gebouwtje uit 1961 verloren gegaan: de gele spanten van weleer zijn grijs gemaakt. Het adres in cijfers 4141, dat verticaal op een spijl was aangebracht, is weg. En de lobby, tja, de lobby…. nu voorzien van een grote leunstoel. Mooie plek om naar jingles te luisteren, dat dan weer wel.
Echte radiotunes bestaan nog
05.12.2013 – Wie dacht dat het fenomeen ‘radiotune’ eigenlijk tot het verleden behoort, vergist zich. Zeker, tegenwoordig komen veel tunes uit een totaal-pakket met vooral jingles. Maar zelfs dan is er nog voldoende ruimte voor creativiteit. Neem nou het NCRV-radioprogramma Knooppunt Kranenbarg, elke werkdag op Radio 2 van 16-18 uur met presentator Bert Kranenbarg (op foto links). Sinds september heeft dat programma een rubriek die ‘Fluitend de avond in’ heet. Daarin staat iemand centraal die die dag iets leuks/positiefs heeft gedaan/meegemaakt en dus een goede reden heeft om fluitend de avond in te gaan. Hij/zij vertelt hierover en sluit het gesprek ook echt fluitend af. Daarna komt de eindtune en is het programma afgelopen. Het idee ontstond daardoor om een gefloten versie te maken van de eindtune. En zo gebeurde. De partij van de elektrische gitaar in de originele tune is vervangen door kunstfluiter Geert Chatrou. De opnamen daarvoor zijn in het najaar op een zaterdag gemaakt in de Radio 2-studio.
De originele tune is van jinglebedrijf Top Format. De gefloten versie werd gemaakt door Maestro Media van radiomaker Jarko Meurs. Luister naar beide versies. Omdat de rubriek op vrijdag uitgebreider is, met een verslaggever op locatie en meerdere bijdragen gedurende het programma, gebruikt het programma op vrijdag ook een ander fluitdeuntje. Het is Pieters whistle en gespeeld door … (hou je vast).. Pieter van Vollenhoven met orkestleider Harry van Hoof. Het nummer staat op de lp ‘Thank you for the music’, die het duo in 1978 samen maakte. Aangezien Pieter van Vollenhoven geen wereldster op het instrument was (wat hij zelf op de hoes van de plaat bekende) werd Cor Cools gevraagd eerst alle pianopartijen op de orkestband in te spelen zodat Van Vollenhoven thuis rustig kon oefenen. De plaat werd opgenomen in de Wisseloord Studio in Hilversum.