20.01.2014 – Bob Sande en Larry Greene, in de jaren vijftig zaten ze als muzikanten nogal in de jazz. Ze werden vanwege hun melodieuze kijk op het leven ook gevraagd voor het maken van commercials, daarna was de stap naar het maken van radiojingles nog maar een kleine. Het is eigenlijk wel gek dat de belangrijkste radiomarkten, gekoppeld aan de grootste bevolkingsconcentraties in New York en Los Angeles & San Francisco, zo vaak jingles uit Dallas haalden. Maar daar kenden ze het kunstje nou eenmaal het beste. Larry Greene hield echter een stevige voet aan wal in New York, decennia achtereen maakte hij de jingles voor WNEW (door ons ooit verkeerd verstaan als doublejoe any doublejou, dat was even lachen, die Amerikanen deden maar wat, haha, doublejou en wat er aan call-letters achteraan kwam maakte niet uit: ány doubleyou. Helaas was de waarheid minder prozaïsch dan dat). Mooi logo, met mooie jingles van die Larry. Vaak gemaakt in de stijl van artiesten van dat moment: Dave Brubeck, of Count Basie of Nelson Riddle. Dan til je de jingles toch op uit de middelmaat. Bovendien hield Larry Green, die schreef met zijn vrouw Toni, het bijna veertig jaar vol. Terecht ook, want het was een pakkende kenwijsje, zoals de Belgen zeggen. Luister maar eens naar de vele fragmenten bij het leuke interview dat JazzWax had met Larry Greene, met een deel 1 en een deel 2. Wedden dat u het volgende week op dinsdagochtend zo maar staat te fluiten?

18.01.2014 – In 1970 bracht het legendarische jinglebedrijf PAMS een nieuw pakket uit (# 39) dat ze de Sherwood-series noemden. Naar Lee Sherwood, op dat moment programmaleider bij WKNR in Detroit. En dat was een vaste klant van PAMS. De radiowereld was in verwarring, want het veranderde allemaal en waar ging het heen? De FM ging het winnen van de middengolf. Op FM hadden de freaks jarenlang hun gang kunnen gaan met muziek van de Gratful Dead en albums van Frank Zappa, daar luisterde toch nagenoeg niemand naar. Maar er werden steeds meer radio’s verkocht met AM én FM, en toen het publiek ontdekte dat FM superieur was, moesten de stations ook wel iets. Bij die hele transitie kwamen ook net enkele bijzondere groepen op, met de ‘betere’muziek, geen bubblegum pop meer, maar gelaagde songs. PAMS probeerde tegen de nieuwe stijl aan te schurken en stapte af van de harmonietjes in de zang van de jingles, maar liet twee solisten de centrale rol spelen. Het waren Cynthia Clawson en Jim Kirk en de jingles die ze zongen waren heel erg in de stijl van Crosby, Stills Nash & Young, Chicago, Blood Sweat & Tears, ook Beatles-riffjes van Abbey Road hoor je er in terug. Een echte stijlbreuk was het, want WKNR, roepnaam Keener 13, stapte af van het vaste logo – en dat was nog eens dubbel vloeken in de kerk. Heel gedurfd allemaal, maar het sloeg niet aan, het pakket werd nauwelijks aan andere radiostations verkocht. Zakelijk een zeperd dus, maar creatief gezien een interessante sprong voorwaarts. LEES HIER over Lee Sherwood, een oomzegger van hem maakte een mooie tribute aan deze beroemde DJ. Over Jim Kirk hadden we het deze week nog, scroll maar wat naar beneden. Hij werkt nog steeds hard en Cynthia zingt ook anno 2015 nog zoals ze gebekt is. Ze heeft een voorkeur voor het doorleefde Christelijke lied gekregen. HIER en HIER zijn daar voorbeelden van te horen.