17.06.2017 – Felix Meurders presenteerde in de 2e helft van de 70-er jaren (tot 1982) De Nationale Hitparade op een muzikale manier die zeer vergelijkbaar was met die van zijn Britse collega Alan Freeman in Pick of the Pops. Eén van de belangrijkste overeenkomsten was de keuze van de … fillers. De muziekbedjes waar de presentator zijn teksten overheen uitspreekt.
Freeman koos op BBC Radio One voor fragmenten uit wereldberoemde klassieke werken. En Felix deed niet lang daarna bijna hetzelfde, in de verwachting of wetenschap dat velen de herkomst hiervan nooit zouden achterhalen.
Wie uitzendingen uit die tijd terug luistert, hoort grote overeenkomsten in het gebruik van fillers en jingles. De afbeelding bij dit artikel toont een lijstje met fillers, zoals Alan Freeman die gekozen heeft.
Felix koos de wat meer toegankelijke muziek, maar soms toch ook echt de echt klassieke nummers: De Peer Gynt Suite van Grieg bijvoorbeeld, of het Charles Fox Orchestra met Get me to the opera in time, uit de film Foul Play. Een track die niet strikt klassiek is maar wel zo klinkt. Ook nummers van Emerson, Lake & Palmer (The sheriff), ABBA (Intermezzo nr. 1) en de Pointer Sisters werden als filler ingezet. De muzikale keuze was breed, maar wel op radio gericht.
In De Nationale Hitparade onder Felix Meurders werden de platen altijd helemaal gedraaid. Van begin tot einde, zonder er doorheen te praten. Nu niet meer voorstelbaar, maar voor toen een nieuwe vinding. De luisteraars waren er maar wát blij mee, want zij konden de platen met een cassetterecorder opnemen. Felix kortte soms de platen wel live in door 2 singles te crossen, waarbij naadloos een couplet of refrein werd overgeslagen. Maar omdat Felix dus niet over de platen heen kon praten, had hij veel andere muziekbedjes nodig om zijn ‘spreeks’ te doen, zoals dat tegenwoordig zo lelijk heet.